در جستجوی معنی زندگی

کتاب هایی که در طول سالها قرار است بخوانم تا به معنای زندگی برسم.

در جستجوی معنی زندگی

کتاب هایی که در طول سالها قرار است بخوانم تا به معنای زندگی برسم.

زندگی چیزی نیست که با فکر کردن بتوانیم به آن برسیم، در واقع زندگی نفهمیدنی ترین موضوعی است که تا به حال دیده و درک کرده ام.امیدوارم روزی بفهمم چرا نمیتوانم معنی زندگی را بفهمم!!!

آخرین مطالب

۱۵ مطلب در بهمن ۱۳۹۸ ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

تعجب

خب، قراربود امروز وقتی درماشین درحال برگشتن به خانه هستم، به اینجا بیایم و خلاصه کوتاهیی از انچه برایم افتاده بنویسم ولی خب طبق معمول یادم رفت.

صبح از خواب ماندم و گوشیم درکنارم نبود و صدای آلارم گوشیم رانشنیده بودم. پدرم به اتاقم آمد و فوری بیدار شدم چونکه من خواب سبکی دارم. اینکه به خرافات اعتقاد داشته باشم برای خودم هم عجیب است و غیرقابل باور

مثلا امروز دوبار عطسه کردم و از بچگی بهم میگفتن وقتی عطسه میکنی حتما اتفاقی میافتد. روبه روی من فردی در جلوی کتابخانه نشست که با اینکه من خیلی ارام میخواندم امد و بمن گفت کمی ارامتر بخوان و صدایت نمیگذارد من بخوانم😐درحالیکه خب اگر صدایم بلند بود بقیه افراد کتاریم هم گوشزد می‌کردند. یا همین ادم رفت به یک نفر که با لب تاپش کار میکرد گفت صدای موست نمیگذارد من بخوانم😐 خب من به او حق میدهم که درکتابخانه باید ارام بود وسر وصدا نکرد ولی وقتی  فاصله میزها از هم درحد نیم مترهم نیست و تعداد زیادی آدم درکنار هم هستن به هرحال هرکس یه خودکار بردارد هم صدا ایجاد میشود. یا فرد کتاریم همش پاهایش را تکان میداد انوقت من برم و به او بگویم پایت را تکان نده؟  به هرحال وقتی در یک مکان عمومی قرار میگیریم مجموعه ای از رفتارهارا شاهد خواهیم بود و باید خودمان را وفق دهیم. مگر او چه برتری نسبت بمن داشت که من نباید راحت بخوانم تا او بتواند بخواند؟ 

در سایت سما تاریخ تولدم اشتباه سیو شده بود و از طرفی دیدم شماره تلفن قدیمیم در سایت وارد شده فلذا فردا باید به دانشگاه بروم و انهارا درست کنم وگرنه کارت ورود به جلسه ای نخواهم داشت و در امتحانی هم نمیتوانم شرکت کتم. فک کنم فردا در کتابخانه خودمان هر ادمی را قرار است ببینم.

حیف که کتابخانه ای به ان بزرگی داریم ولی من نمیتوانم به کتابخانه خودمان بروم چون انجا همه ادم را میبیننو ولی باید بیایم این کتابخانه ای که همه شان کنکوریست ولی درواقع به اسم ماله علوم پزشکیست :|

بروم شاید چند کلمه ای خواندم

  • سرگردان بی ذهن
  • ۰
  • ۰

تمام

امروز نیم ساعت قبل از ساعت ۲۱ گوشی ام را به دست گرفته و در انتظار دیدن reminder ای برای نوشتن متن در اینجا بودم. اما امروزهم با چنددقیقه تاخیر مینویسم.البته این بار فرق میکند چون من به خودم گفتم اول بشین درمان رو تموم کن بعد برو سراغ هرکاری دوست داری. خب چه عرض کنم از صبح با اینکه همیشه عادت دارم زود از خواب بیدار شوم بیکار و بی عار میچرخیدم و دوسه صفحه قبل از ظهر خواندم و الان دیگر به رگ غیرتم برخورد که اخر ادم حسابی این حجم انبوه از دروست را نمی بینی کوری یا خودت را به کوری زدی‌؟  پس برو تمام کن.

بلاخره بعد از چهار روز تمام کردم. خودم هم باورم نمیشود اینقدر طولانی شد.چون من سابقه های درخشانتری در این زمینه داشتم.اینکه همیشه خیلی سریع مطالعه میکردم ولی خب باید به علایم افزایش سن و دیگر بی حس شدن به درس عادت کنم. هرچند که قبلا هم درس خواندن را دوست نداشتم ولی حداقل ان زمان دغدغه هایم به اندازه الان نبود. به هرحال من فکر میکردم ته تهش در عرض دوروز تمام کنم. اخر من همیشه خیال پرداز هستم همیشه غیرممکن، نشدنی، محیرالعقول فکر میکردم و همین هارا هم در برنامه ریزی هایم پیاده میکنم. از ان زمان کنکور خوب به یاد دارم که مثلا مینوشتم روزی ۷۰۰تست فیزیک! یا الان که مینویسم روزی ۱۲فصل درمان و...

کلا ادم متوهمی هستم.دست هر نوع ایده آل پردازی را ازپشت بسته ام

البته این را بگویم که من وقتی این برنامه هارا مینویسم به اتفاقاتی که ممکن است بیوفتد فکر هم میکنم ولی از انجایی که تا حالا سابقه نداشته من به یه چیزی فکر کنم و اتفاق بیافتد، به همین علت همه چیز نقش بر آب میشود. اما تا دلتان بخواهد اتفاقاتی می‌افتند که من هرگز به آنها فکر نکرده ام و رخ داده اند و حالم گرفته شده.

اینکه چقدر زمان این روزها زود میگذرد برایم ترسناک است. اینکه فردا چشم باز کنم و بشود۸اسفند کذایی

ترسناکتر این است که در این امتحان بیافتم، خلاصه نمیدانم به ذهن کدام عاقلی خطور کرد این ازمون را برای ما بیچاره ها بگذارند ولی هرکس بوده حتما در حالت خلسه بوده وگرنه انسان هوشیار همچین گوهی را نمیخورد هرچند که گوه را او نخورده بلکه ما دانشجویان درحال میل کردن گوهی هستیم که آنها برای ما درست کرده اند.مشخص است که اعصاب ندارم

شب بخیر تا فردا

  • سرگردان بی ذهن
  • ۰
  • ۰

تنبلی

امروز ۸دقیقه از زمانی که باید اینجا میبودم، سپری شده و دیرکرده ام. چنددقیقه ای را در توییتر بودم و گشتی در انجا میزدم. البته امروز میخاستم حین بازگشت به خانه در ماشین خواهرم، متنی بنویسم ولی مطابق معمول فراموش کردم،  امروز هم به کتابخانه رفتم،صحنه جالبی دیدم یه فرد از تخته شاسی نقاشی به عنوان سدی استفاده کرده بود تا دیگران را نبیند و تمرکزش بهم نخورد

یادم امد وقتی اول راهنمایی بودم از ان تخته شاسی های بزرگ داشتم چقدرهم عشق میکردیم وقتی روزی در هفته فرامیرسید که میتوانستیم ان تخته ها را در دستانمان قرار داده و با یک حس خودبزرگ بینی و حس اینکه بله من اکنون یک نقاش هستم در خیابان های شهر پرسه میزدیم.

خلاصه این فرد ان تخته شاسی را اورده بود تاکسی را نبیند غافل از اینکه نزدیک به بیست بار از صندلی اش بلند شد و هی رفت و آمد کرد

من هم با کمال افتخار از وقتی که رسیدم در صندلی نشستم و حتی یکبارهم بلند نشدم😃

تنها چیزی که برایم عجیب است اینکه از ناحیه سمت چپ بدنم احساس سرما میکنم. دست و پای چپم یخ زده بودند و من هم پالتوم را روی پاهایم انداختم و روی دستم هم شال گردنی ام را کشیدم بلکه کمی گرمتر شوند.

امروز دیگر نگهبان کتابخانه از من کارت دانشجوییم را نخواست، شاید اوهم دیگر به این عقیده رسیده که جز یک دانشجوی فلک زده چه کسی ان موقع صبح در روز تعطیل به دانشکده می رود؟ آن هم کتابخانه اش

خلاصه قرار بود وقتی رسیدم خانه ادامه درسهایم را بخوانم ولی تا همین الان درحال خندیدن و وراجی و دراز کشیدن و الان هم که کم کم چشمانم درحال به خواب رفتن هستند.

دیگر نه ارزشی برای درسی هست نه ارزشی برای اهنگ گوش دادن

  • سرگردان بی ذهن
  • ۰
  • ۰

تغییر

الان گوشی ام را بازکردم و آلارمی که برای ساعت۲۱ گذاشته بودم تا بیایم و اینجا درباره امروزم بنویسم را دیدم، حوصله ای ندارم بنویسم ولی مینویسم

امروز صبح برای کارگاه اخلاقی که الکی انرا برای ما اجباری کرده اند به کتابخانه مرکزی دانشکده رفتم و خب مثل همیشه کارگاه کنسل بود!

وقت منم هم که علفی بیش نیست

هرچند الان دوستم گفت دیروز برای او پیامک امده که کارگاه کنسل شده ولی بمنکه کسی نگفته بود کارگاه کنسل شده و پیامکی هم ارسال نشده بود!

من موجودی هستم که زود احساس سرما میکنم به خصوص در پاهایم،  وقتی در کتابخانه نشسته بودم به این فکر میکردم چگونه میشود ادمی این همه با بقیه متفاوت باشد؟  اخر من خیلی با بقیه فرق دارم

من یادم نمیاید یکبار به کتابخانه رفته باشم و عین ادم سرم را به درسم مشغول کنم، همیشه خدا وقتی کسی بیاید یا برود، من هم اورا بدرقه میکنم :|

کلا با کتابخانه مشکل دارم، همش رفت وآمد. یک لحظه ندیدم که کسی از جایش بلند نشود یا تکان نخورد

این کتابخانه هم مصداق کوچکی از تبعیض است، کتابخانه ای که مال علوم پزشکی است و ازمن دانشجو کارت میخواهند ولی بمن دانشجو کمد نمی دهند، میدانید چرا؟  چون آن کمدها مخصوص کنکوری هاییست که فرزندان گرانتر از جان اساتید همین دانشکده هستند.خلاصه هر لحظه با صحنه کتاب های دبیرستان مواجه میشدم. راستی تا یادم نرفته این را هم بگویم که بعضی از این عزیز تر از جان ها حتی صندلی مخصوص به خود هم دارند.

در راه برگشت به خانه رفتم تا کارت بانکی م را که غیرفعال شده، فعال کنم ولی فعال نکردند و من هم امروز به خواهر کوچکم سپردم تا برود و کارتم را فعال کند.

 

  • سرگردان بی ذهن
  • ۰
  • ۰

امروز قرار بود چندین صفحه از درمان شناسی را بخوانم، مدتهاست که برای این روزهایم برنامه میریختم اما امان از دست خودم، امان از آدمی که به ناامیدی خیلی وقت است که عادت کرده.صبح بیدار شدم تا ساعت ۱۰.۳۰ همینطوری میچرخیدم و بعد شروع کردم به خواندن چندین صفحه از کتابم که یهو دلم خواست آهنگی گوش کنم. از انجایی که همه اهنگ های گوشی م را پاک کرده ام (خصلتی غیرقابل انکار درمن وجود دارد که وقتی بیکار هستم ساعت ها و ساعتها به یه اهنگ گوش میدهم دریغ از اینکه حتی یبار به محتوا و متن اهنگ توجه کنم،  بلکه فقط خیال پردازی میکنم و این همه زندگی کردن در رویا برایم عذاب اور است) صبر کردم خواهرم بیاید و با گوشی او چنددقیقه به اهنگی نه چندان خاطره برانگیز گوش کنم!

صبح با چه خیالی بیدارشدم و الان در انتهای روزیِ که به سر رسیده با چه خیالی قرار است بخوابم؟ کارهایم مطابق همیشه ناتمام مانده اند. نمیدانم من خیلی رویایی برنامه ریزی میکنم یا کلا روند زندگیم خیلی کند شده است؟ به راستی پاسخ این همه پرسش در ذهنم چیست؟  شاید اگر یکی بیاید و به این سوالهای بی جوابم پاسخ دهد من نیز بتوانم با ارامش ذهنی به سراغ درس و مشقم بروم.حدودا ۲۵روز به ۱۸۰ واحدی مانده. امیدوارم که پاس شوم و نیافتم!

از همان بچگی عادت نداشتم درسی را چندبار بخوانم.همیشه درحال خیال بافی بودم و ذهنم دیگر جایی برای گنجاندن دروس مزخرف نداشته و ندارد. هنوز هم که هنوز هست من همان دختر هستم همان آدمی که تغیبر نکرده

چندی پیش خواندم:ساکنان دریا بعد از مدتی دیگر صدای امواج را نمی شنوند،  چه تلخ است روایت غم بارِ عادت!

به راستی که من هم به همه ویژگی های بدم عادت کرده ام.بارها خواستم تغییرشان بدهم ولی نشد

البته اینرا هم بگویم موجود کم انرژی هستم و نمیتوانم نشدن های متعدد را تحمل کنم پس از همان اول بیخیال میشوم

زندگی من در رویا خلاصه شده، وقتی که امروز قسمت اول آنه شرلی رو باز دیدم. حسی در من بیدار شد

یاد روزهایی افتادم که کودکی بودم که از مدرسه میرسید و با همان لباس مدرسه جلوی تلویزیون مینشستم تا همزمان هم تکالیفم را بنویسم و هم کارتون موردعلاقه ام را ببینم. در عرض یک ساعت تمام میکردم و باقی روز بدون دغدغه میچرخیدم

حتی هنوز هم همان عادت را دارم

حتی هنوزهم برایم جای سوال است چرا دوست دارم کارهایم را زود انجام دهم و باقی روز بیکار باشم؟ شاید چون دلم میخواهد از موقعیتی که هستم فرار کنم و فراموش کنم که، کی هستم و در حال حاضر کجا قراردارم؟ 

مبحثی که می‌خوانم اختلالات اضطرابی است. نمیدانم اما میدانم که بیش فعالم ولی در اینکه ادم مضطربی هستم یا نه را نمیدانم. بعد کنکور شاید افسرده بودم ولی الان نمیگویم شاید، چون واقعا افسرده هستم و حوصله هیچ کس و هیچ چیز را ندارم

تصمیم دارم هر شب ساعت۲۱تا ازمون ۱۸۰واحدیم در اینجا مطلبی بنویسم. چون این امتحان باعث شده من از کتاب هایم دور شوم و شدیدا درگیر سگ سیاه افسردگی شده ام

میروم که ادامه اختلالات اضطرابی را بخوانم و بعد دیابت را و بعد خوابی نه چندان شیرین

  • سرگردان بی ذهن